Άγιος Νικόλαος Ρωμανού στον κόλπο του Μούδρου

Ο  ναΐσκος  του Αγίου  Νικολάου  βρίσκεται παραθαλάσσια στον κόλπο του Μούδρο κοντά στη διασταύρωση για το Ρωμανού και πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα και γραφικά ξωκλήσια της Λήμνου.

Σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή  που υπάρχει  στο υπέρθυρο του ναού, ο ναΐσκος χτίστηκε το 1966 από το Νικόλαο Λαμπίδη σε μνήμη των γονέων  του Παπα-Χαραλάμπη  και Αγοραστούδας.

Εντυπωσιακές είναι οι εικόνες του ναού που υπάρχουν στο τέμπλο. Ξεχωρίζει η εικόνα της Αγίας Βαρβάρας που βρίσκεται στα αριστερά του ναού κοντά στο τέμπλο ενώ η εικόνα της Θεοτόκου που βρίσκεται στο τέμπλο είναι του 1968 και αγιογραφήθηκε στις Καρυές του Αγίου Όρους.

Συνδρομητές του ναού υπήρξαν οι Γραμματική Ψυχουλάρη, ο Παναγιώτης και η Αδαμαντία Τσάτσου καθώς και οι Νικόλαος και Βασίλειος Πανταζής και η Λευκή και ο Μόσχος Γκιόπουλος.

Πρόσφατα τον Ιούλιο του 2011 τοποθετήθηκε εντός του ναού νέα επιγραφή η οποία αναφέρει: «Το όνομα του Πατέρα και του γιού μου είναι Νικόλαος, της γυναικός μου Νικολίτσα. Γι αυτό με όλη μας τη καρδιά θελήσαμε να κάνουμε ένα μικρό δώρο σε αυτήν την εκκλησία και σε αυτό τον τόπο που τόσο αγαπήσαμε. Τα κουρτινάκια στο τέμπλο ,τα πλακάκια και η πόρτα είναι δώρα της οικογένειας Χρήστου Ν. Αφιώνη, Κάτοικοι Μυκόνου Ιούλιος 2008 –Ιούλιος 2011.

Ευαγγελία Χ.Λιάπη

Εξωκλήσια

Τα παλαιότερα χρόνια, σχεδόν η κάθε οικογένεια είχε ένα ξωκλήσι, το οποίο «ντεβόταν» δηλαδή φρόντιζε με περίσσια αγάπη και το λειτουργούσε τουλάχιστον μια φορά το χρόνο.

Πίστευαν πως κάθε φορά που πραγματοποιούσαν μια λειτουργία Άγγελος Κυρίου κατέβαινε στη γη και συμμετείχε στη θεία λειτουργία και δοξολογία.
Μετά το τέλος της λειτουργίας ο ΄Αγγελος Κυρίου παρέμενε εκεί, δίπλα στην Αγία Τράπεζα μέχρι την επόμενη θεία λειτουργία, όταν θα ερχόταν άλλος Άγγελος για να τον αντικαταστήσει.
Φρόντιζαν ώστε όσο πιο συχνά μπορούσαν να  λειτουργούν τα ξωκλήσια ώστε  να μην κρατάνε τον Άγγελο Κυρίου δέσμιο του ναού και να μπορεί να επιστρέψει στον ουρανό και να δοξολογεί τον Κύριο.

Η οικογένεια που είχε τα κτήματα της κοντά σε ένα ξωκλήσι το λειτουργούσε τουλάχιστον μια φορά το χρόνο.
Καλούσαν φίλους και γνωστούς,ειδοποιούσαν το παπά και τον ψάλτη, έσφαζαν ένα πρόβατο και το έβραζαν , έκαναν ρυζόγαλο ή κουρκούτα και μετά το τέλος της «λειτουργιάς» φίλευαν τον κόσμο.

Τη λειτουργία την θεωρούσαν πολύ μεγάλο καλό και ευλογία μεγάλη για την οικογένεια τους και το βιός τους.
Ευαγγελία Χ.Λιάπη