Η μεταφυσική, ο Άγιος Χαράλαμπος και το κατσικάκι του Μάσιμο

Καλοκαίρι 2015.Νήσος Λήμνος. Μήνας Αύγουστος. Διακοπές στο νησί. Η περίοδος των διακοπών συνδέεται πάντα με περιηγήσεις και ξεναγήσεις σε διάφορα σημεία του νησιού. Συνοδοιπόροι κυρίως σημαντικοί Λημνιοί. Το καλοκαίρι του 2015 λοιπόν εκεί γύρω στις 10 Αυγούστου ο συνοδοιπόρος μου με οδήγησε στον Άγιο Χαράλαμπο στην Πλάκα. Είχα αρκετά χρόνια να πάω προς εκείνο το μέρος.

Ήταν ένα όμορφο απόγευμα. Μια μυστηριακή ησυχία κάλυπτε την περιοχή. Κατεβήκαμε στην παραλία και καθίσαμε στο πεζούλι αγναντεύοντας το πέλαγος. Μια βάρκα διέσχιζε τη θάλασσα λουσμένη στο φως του δειλινού. Ζηλέψαμε το βαρκάρη.

Καθισμένοι στο πεζούλι η συζήτηση μας στράφηκε στην ασπίδα ορθοδοξίας των Λημνιών. Δυο Άγιοι προστατεύουν τα δυο άκρα του νησιού. Βόρεια ο Άγιος Χαράλαμπος, Νότια ο Άγιος Σώζων.

Κουβαλώντας δυο βότσαλα ανεβήκαμε την κλιμακωτή σκάλα κι αφήσαμε τα βότσαλα στο προσκυνητάρι προσευχόμενοι. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στον Άγιο.

Κατά τα βυζαντινά χρόνια στην περιοχή υπήρχε ένα μαντράκι με ένα μικρό προσκυνητάρι αφιερωμένο στον Άγιο Χαράλαμπο. Εκεί  οι μοναχοί που είχαν τις  σκήτες τους στη γύρω περιοχή το χρησιμοποιούσαν ως  κοιμητήριο.

Τα χρόνια πέρασαν, οι μοναχοί εγκατέλειψαν την περιοχή και στο μαντράκι χτίστηκε ένα όμορφο ξωκλήσι με κελιά για τους προσκυνητές.

Στα παλιά κελιά σήμερα λειτουργεί μια ταβέρνα. Κινηθήκαμε λοιπόν με το αυτοκίνητο μας προς την ταβέρνα και επιχειρήσαμε να παρκάρουμε. Κάποιος όμως από τους θαμώνες της ταβέρνας μας έκανε νεύμα να μην το κάνουμε γιατί θα του κόβαμε τη θέα προς το ηλιοβασίλεμα.

Υπακούσαμε και μετακινηθήκαμε. Ανοίγοντας όμως την πόρτα του αυτοκινήτου συνέβη κάτι μοναδικό. Τα πάντα άλλαξαν. Ο ήλιος εξαφανίστηκε αστραπιαία. Δυνατός αέρας ξέσπασε. Ανεμοθύελλα. Μπουρίνι. Κατακλυσμός.

Πρώτη μας σκέψη ήταν ο βαρκάρης με τη βάρκα του που πριν λίγο είχαμε δει.

Φοβισμένοι για αυτό που μας συνέβαινε μετακινηθήκαμε στην ταβέρνα και προσπαθήσαμε να κάτσουμε σε κάποιο τραπέζι. Η σερβιτόρα ξαφνιασμένη και φοβισμένη από το φαινόμενο που ξέσπασε μας είπε:- Καλά τώρα βρήκατε να έρθετε;

Το ακραίο καιρικό φαινόμενο όλο κι αγρίευε. Προσπαθήσαμε να βρούμε καταφύγιο μέσα στο ναό. Μπήκαμε, ανάψαμε ένα κερί, προσευχηθήκαμε. Μα σαν κινήσαμε να βγούμε από το ναό ένας πανύψηλος άνδρας μας έκλεινε το δρόμο.

Με τα πολλά μας άνοιξε το δρόμο και παραξενευμένος κι ανήσυχος άρχισε να μας λέει στα ιταλικά.

_Καθόμουν ήσυχος κι απολάμβανα το κατσικάκι μου στο φούρνο παρατηρώντας το υπέροχο ηλιοβασίλεμα μέχρι… που ήρθατε εσείς. Στη συνέχεια σιώπησε και επίμονα μας κοίταξε. Αναρωτιόταν πιθανόν ποιοι ήμασταν και τι ενέργεια κουβαλούσαμε για να προκαλέσουμε αυτό το φαινόμενο ανοίγοντας τις πόρτες του αυτοκινήτου. Μαζί του όμως σαστίσαμε κι εμείς. Είχαμε πρωταγωνιστήσει σε μια παράξενη εμπειρία, σπάνια μοναδική κι ανεξήγητη.

Καθίσαμε στον προαύλιο χώρο του ναού. Το μπουρίνι σταμάτησε κι η φύση γαλήνεψε. Η βάρκα εμφανίστηκε στον ορίζοντα να επιστρέφει. Αμήχανα τον ρωτήσαμε από πού είναι και πως τον λένε.

_Με λένε Μάσιμο και είμαι από το Μιλάνο. Όλα ήταν τόσο ήσυχα και γαλήνια επέμεινε μέχρι που ήρθατε εσείς και παρκάρατε μπροστά μου κόβοντας μου τη θέα. Μετά ανοίγοντας τις πόρτες σας άρχισε το κακό.

Δεν ξέραμε τι να του απαντήσουμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Μάσιμο , ο βαρκάρης  κι εμείς εκείνο το δειλινό του Αυγούστου είχαμε βιώσει μια παράξενη εμπειρία. Παράξενη ίσως για μας όχι όμως και για τους ντόπιους οι οποίοι γνωρίζουν πως στην περιοχή σημειώνονται ξαφνικά πολύ ακραία καιρικά φαινόμενα που συνταράσουν τη φύση κι ύστερα γαλήνια εξαφανίζονται.

Ευαγγελία Χ.Λιάπη