O Ferestin και το θαύμα της λημνίας γης

Ο Τούρκος πειρατής και  διάσημος  χαρτογράφος, ο  φοβερός και τρομερός Piri Reis αναφέρει  στα 1513 μια ιστορία  επιδιώκοντας να ερμηνεύσει  τις θεραπευτικές ιδιότητες της λημνίας γης και για ποιό λόγο η εξόρυξη πραγματοποιούταν στις 6 Αυγούστου, ημέρα εορτασμού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. «Κάποιος άνθρωπος με το όνομα Ferestin, που ζούσε στην εποχή του ευλογημένου Ιησού, με τη βοήθεια του Θεού διάλεξε αυτόν τον τόπο ως διαμονή. Μέρα νύχτα συνήθιζε να οδύρεται και να κλαίει επειδή αποχωρίστηκε από τον κύριό του, τον Ιησού.Κάποια μέρα, στις 6 του μηνός Αυγούστου, εξουθενωμένος από τον πόνο, καθώς τριγυρνούσε πέρα δώθε στο νησί, καταπτοημένος έφτασε σ’ έναν τόπο και έκλαιγε και οδυρόταν υπερβολικά. Έτσι στο μέρος όπου έπεσαν τα δάκρυά του, η θέληση του Μεγάλου Θεού έκανε και παρουσιάστηκε το Αγιόχωμα».
Ευαγγελία Χ.Λιάπη

H Επίσκεψη της Παναγίας στο Μούδρο

Τον Αύγουστο του 1922 μια δεκαεξάχρονη  κοπέλα η Βασιλεία Τσακάλου μαζί με την οικογένεια της και άλλους πρόσφυγες έφεραν την θαυματουργό εικόνα της Παναγιάς  Σκουπιώτισσας στο Μούδρο με  το ιστιοφόρο «Άγιος Νικόλαος» και την παρέδωσαν στην εκκλησιαστική επιτροπή του ιερού Ναού «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου»  για να την φυλάξουν και για να την λειτουργούν .

Η εικόνα της Παναγίας  σύμφωνα με την παράδοση θεωρείται έργο του Ευαγγελιστή Λουκά και προέρχεται από το χωριό Σκοπιά(ή Σκουπιά) Προκονήσου της Προποντίδος.

Στο πίσω μέρος της εικόνας είναι ζωγραφισμένη η Σταύρωση του Κυρίου με κηρομαστίχη. Η εικόνα εορτάζει στις 23 Αυγούστου.

 Η εικόνα της Παναγίας έμεινε στο Μούδρο για έντεκα χρόνια μέχρι να τακτοποιηθούν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα και να την πάρουν κοντά τους. Νέα πατρίδα βρήκαν στα Νέα Ρόδα Χαλκιδικής. Έτσι αφού εγκαταστάθηκαν και τακτοποιήθηκαν στη νέα πατρίδα στις 9 Οκτωβρίου του 1933,παρέλαβαν την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας από την εκκλησιαστική επιτροπή του ιερού Ναού «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου» του Μούδρου μαζί με άλλα εκκλησιαστικά σκεύη που τους είχαν εμπιστευτεί προς φύλαξη. Την εικόνα της Παναγιάς Σκουπιώτισσας παρέλαβε ο πλοίαρχος Κυριάκος Ιωακείμ Πριακωνάς και την μετέφερε με το πλοίο του «Αγιος Γεώργιος» για να την παραδώσει στην εκκλησιαστική επιτροπή των Νέων Ρόδων.

Εκτός από την εικόνα οι κάτοικοι του Μούδρου παρέδωσαν και ένα χρυσοκέντητο επιτάφιο, ένα πεντάκηρο, πέντε Άγια Δισκοπότηρα, ένα θυμιατό, μια λόγχη, ένα Ευαγγέλιο και καλύματα.

Η Λήμνος πολλές φορές κατά τα βυζαντινά χρόνια κυρίως στην περίοδο της εικονομαχίας  αλλά κι αργότερα  θα φιλοξενήσει ιερές εικόνες και ιερά λείψανα.

Ευαγγελία Χ.Λιάπη

H Αγία Ευφημία στη Λήμνο

Κατά την περίοδο της Εικονομαχίας στα 770-775 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε’, ο επονομαζόμενος Εικονομάχος, διέταξε να πετάξουν στην θάλασσα το λείψανο της Αγίας Ευφημίας.
Η λάρνακα μέσα στην οποία φυλασσόταν το λείψανο της Αγίας, αφού διέσχισε τον Εύξεινο Πόντο  «προσώκειλε» στην Λήμνο.

Οι κάτοικοι του νησιού το βρήκαν στην παραλία, του απέδωσαν τις τιμές που του άρμοζαν και το φύλαξαν στο νησί.
 To 790 η  αυτοκράτειρα Ειρήνη έκανε την ανακομιδή του σκηνώματος της Αγίας Ευφημίας από την Λήμνο στην Κωνσταντινούπολη.
Ευαγγελία Χ.Λιάπη

Παναγιά η Κακαβιώτισσα

Ονομάστηκε έτσι από το βουνό Κάκαβο[1] στο οποίο βρίσκεται. Πρόκειται στην ουσία για μια άσκεπη εκκλησία, η οποία είναι χτισμένη μέσα σε μια σπηλιά.
Δε είναι  ακριβώς σπηλιά αλλά μια εσοχή που σχηματίζουν τα βράχια. 
Κάτω από το βραχώδες αυτό μπαλκόνι ασκητές[2] ήδη από τα 1305 επέλεξαν το τόπο του Κάκαβου για να ασκητέψουν και να δοξολογήσουν την Παναγία.
Για το λόγο αυτό έχτισαν το ναΐσκο για να λειτουργούν οι ερημίτες  μοναχοί που ασκήτευαν στις γύρω σπηλιές του βουνού.
Κάποτε οι μοναχοί πέθαναν καινούργιοι ασκητές δεν ήρθαν και ο τελευταίος που έμεινε αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Λήμνο και να πάει στο Άγιο Όρος να ασκητέψει.
Πριν φύγει για το όρος βρήκε ένα Λημνιό από την οικογένεια  Μουμτζή από το Κοντιά  που’ χε τη μάντρα του εκεί κοντά και του εμπιστεύτηκε την εικόνα της Παναγίας το «Ρόδον το αμάραντον» λέγοντας του ότι πρέπει κάθε Λαμπροτρίτη να ανεβάζει την εικόνα στο ναό για να τη λειτουργούν.
Έπειτα ο ασκητής μπήκε στη θάλασσα άνοιξε το ράσο του το οποίο έγινε βάρκα και έφυγε για το όρος.To μετόχι της Παναγίας της Κακαβιώτισσας βρίσκεται κοντά στο ερειπωμένο πια οικισμό Ζεματά ή Ζυματά του Kοντιά και κοντά στο χωριό Θάνος στο οποίο ανήκει και το προσκύνημα. 

Πρόκειται προφανώς για ένα  από τα πολλά μετόχια του νησιού, που  είναι γνωστό ήδη από το 1305, έτος που περιήλθε στην ιδιοκτησία της μονής Μεγίστης Λαύρας[3], όταν μοναχοί από τον Άγιο Ευστράτιο που ανήκαν στη μονή, εγκαταστάθηκαν στο εξωκκλήσι για να προστατευθούν από τις επιδρομές Τούρκων.
Εντυπωσιακή είναι η θέση του ναΐσκου που  βρίσκεται μέσα σε δυσπρόσιτη σπηλιά, στις παρυφές  του βουνού. 
Η σπηλιά βρίσκεται σε  ιδανική θέση  για  ερημίτες  μοναχούς. 
Ακόμα και σήμερα σε μια διπλανή μικρή σπηλιά συναντάμε ίχνη ανθρώπων που πηγαίνουν στη σπηλιά για να απομονωθούν και να προσευχηθούν. Υπάρχουν κονσέρβες, πνευματικά χριστιανικά βιβλία και στρωσίδια.

Το ξωκλήσι λειτουργεί και εορτάζει κάθε Λαμπροτρίτη όπου και οι κάτοχοι της εικόνας την ανεβάζουν στο ναό για να λειτουργηθεί. 
Ευαγγελία Χ.Λιάπη

ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΗΣ Δαμαλά-Καμίνια

Το ξωκλήσι θα πρέπει να έχει χτιστεί γύρω στα 1882, χρoνιά που οι Τούρκοι επέτρεψαν στους Χριστιανούς να χτίζουν ιερούς ναούς. Το πιο πιθανόν όμως είναι στο συγκεκριμένο σημείο να υπήρχε ναΐσκος ήδη από τα βυζαντινά –μεσαιωνικά χρόνια, να είχε καταστραφεί και στα 1882 να ανοικοδομήθηκε. Στη περιοχή Δαμαλά υπάρχουν σημαντικά ευρήματα ότι εκεί υπήρξε στο παρελθόν ένας  σημαντικός οικισμός.

Κοντά στο ναΐσκο του Αγίου Βλασίου υπάρχουν παλιοί τάφοι και οικοχαλάσματα ή ερείπια από κάποιο μετόχι.

Η περιοχή Δαμαλά συνδέεται με διάφορους τοπικούς θρύλους για κρυμμένο, θαμμένο θησαυρό.

Στο σημερινό ξωκλήσι υπάρχουν μόνο τρεις παλιές αχρονολόγητες αγιορείτικες εικόνες πιθανότατα του 19 αιώνα: η Μήτηρ Θεού, ο Ιησούς Χριστός και ο Άγιος Βλάσης.

Οι εικόνες της Θεοτόκου και του Ιησού έχουν αρκετές φθορές, ιδίως στους οφθαλμούς και χρήζουν άμεσης συντήρησης.. 
Τα παλαιότερα χρόνια οι Λημνιοί τιμούσαν ιδιαίτερα τον Άγιο Βλάση, ο οποίος ήταν κι  ο Πολιούχος Άγιος της Ηφαιστείας. 
Ευαγγελία Χ.Λιάπη

ΠΑΝΑΓΙΕΣ της Λήμνου

Οι Παναγιές είναι εικόνες που βρίσκονται σκορπισμένες σε ξωκλήσια της Λήμνου.Διαφορετικές μεταξύ τους αποδίδουν με ξεχωριστό τρόπο την ωραιότητα της Θεομήτορος.

Άγιος Σώζος

Στα βυζαντινά χρόνια πολιούχος και προστάτης του νησιού της Λήμνου ήταν ο Άγιος Αλέξανδρος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Στη Λήμνο υπήρχε και το λείψανο του Αγίου μέσα σε αργυρή λάρνακα. Το λείψανο του Αγίου έμεινε στο νησί για 1000 σχεδόν χρόνια ώσπου το 1308 ο Marco Minotto, bailo της βενετικής αποικίας στην Κωνσταντινούπολη, λεηλάτησε τη Λήμνο και μετέφερε στη Βενετία το λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Σταδιακά μετά την αρπαγή του λειψάνου άρχισε να παραμελείται και ο εορτασμός του Αγίου ως πολιούχου του νησιού. Πότε ακριβώς έπαψαν οι Λημνιοί να τιμούν τον Άγιο Αλέξανδρο  κι άρχισαν να τιμούν τον Άγιο Σώζο δεν υπάρχει ακριβής μαρτυρία.Το συγκεκριμένο όμως ακρωτήρι και ξωκλήσι του Αγίου Σώζου συνδέεται και με το τάφο της Αγίας Μελιτηνής και του Ακάκιου. Το 1321 στο Μ.Μ. «Acta…”,τ.1 εγγ. No 52 αναφέρονται τα χωριά , «...του Σκανδάλη ή Σκανδαλού, τα χωριά Βυσσίνου κοντά στην Αγία Μελιτηνή.» Προφανώς το χωριό του Βυσσινού είναι η  Φυσίνη. Επομένως κοντά στην Φυσίνη ήταν σύμφωνα με τη μαρτυρία και η Αγία Μελιτηνή. Σύμφωνα με το συναξάρι της Οσίας το λείψανο της ενταφιάστηκε σε ακρωτήρι της Λήμνου. Ο Άγιος Σώζων είναι πάλι πολύ κοντά στη Φισίνη και επιπλέον είναι ακρωτήρι.

 Τα παλιά χρόνια εκεί υπήρχε κάποιο μοναστήρι. Αυτό το μαρτυρούν τα  αναπαλαιωμένα σήμερα κελιά που υπάρχουν κοντά στο ναΐσκο. Κάποιες εικασίες αναφέρουν πως στο σημείο που είναι σήμερα ο ναός υπήρχε το μοναστήρι της Αγίας Μελιτηνής. Με τα χρόνια παραμελήθηκε και ερημώθηκε. Κάποιοι ναυτικοί οι οποίοι κινδύνεψαν εξαιτίας μιας θαλασσοταραχής αλλά κατάφεραν να σωθούν βγήκαν στην παραλία και αντικρίζοντας τα ερείπια του μοναστηριού και θέλοντας να αποδώσουν ευχαριστίες για την σωτηρία τους στην θεία επέμβαση υποστήριξαν πως τους έσωσε ο Άγιος του τόπου, ο άγνωστος Άγιος του παλιού μοναστηριού, ο Άγιος που σώζει όσους κινδυνεύουν, και έτσι τον ονόμασαν «Άγιο  Σώζω».

Οι Ιταλοί περιηγητές στα νηολόγια τους σημειώνουν το τοπωνύμιο Cogito[1] .Ο πρώτος που αναφέρει το τοπωνύμιο ως Cogito[2] στις ανατολικές ακτές του νησιού ήταν το 1572 o Thomaso Porcacchi. Στη συνέχεια οι περιηγητές απλώς αντέγραφαν το τοπωνύμιο γιατί απλώς ποτέ τους δεν ταξίδεψαν μέχρι τη Λήμνο. Στο σημερινό ναΐσκο τίποτα σχεδόν δεν θυμίζει κάτι από το παρελθόν του εκτός από λίγες εικόνες του 19ου αιώνα. Οι σημαντικότερες εικόνες του ναού είναι: η Θεοτόκος, ο Ιησούς Χριστός, οι Άγιοι Ανάργυροι, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Άγιος Σώζος, ο Άγιος Γεώργιος  και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Στην περιοχή υπάρχει αγίασμα. Πρόκειται για ένα πηγάδι με πόσιμο νερό που βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την επιφάνεια της θάλασσας. Τα ερειπωμένα για χρόνια κελιά αναπαλαιώθηκαν πριν από λίγα χρόνια από τους αδελφούς Στενού. Ο Άγιος γιορτάζει στις 7 Σεπτεμβρίου. Τα παλαιότερα χρόνια γινόταν μεγάλο τριήμερο πανηγύρι.

Το 2010 πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη και σημαντική ανακαίνιση του ναού με τη συμμετοχή της Νομαρχίας Λέσβου, της Επαρχίας Λήμνου, του δήμου Μούδρου και της Ιεράς Μητρόπολης Λήμνου. Τηνιοί τεχνίτες ήρθαν στο νησί και με τη τεχνογνωσία τους βοήθησαν στη συντήρηση του ναού. Για το γεγονός αυτό τοποθετήθηκε μαρμάρινη επιγραφή στο κωδωνοστάσιο του ναού:

«Ιερά Μητρόπολις Λήμνου

Μαρτυρία

Ο πάνσεπτος και χαριτόβρυτος ούτος ναός του αγλαΐσματος των μαρτύρων της πίστεως και  προστάτου και πολιούχου απάντων των Λημνιών θαυματουργού Αγίου Σώζοντος, ανακαινίσθη λαμπρώς τα και τελείως μετά των ιερών αυτού παραρτημάτων εν έτει σωτηρίω 2010,πρόνοια τε και καθοδηγήσει του σεπτού ποιμενάρχου Λήμνου κυρ Ιεροθέου, του αγαπήσαντος ευπρέπειαν οίκων Θεού και τη συνδρομή Νομαρχίας Λέσβου, Επαρχείου Λήμνου, Δήμου Μούδρου, ιδιαζόντως δε του Παναγιώτου Χ. Στενού Μεγάλου Ευεργέτου Περικλέως  Χαλαμανδάρη, Χρήστου Ντουνιά και άλλων ευεργετών, δωρητών, τ ε και συνδρομητών κληρικών τε και λαϊκών ευλαβών τέκνων Λήμνου, αντιδόξασον Κύριε τούτους Και σώζε Λημνιούς ες παντίων δεινών.7-9-2010»

Σήμερα ο Άγιος Σώζος αποτελεί το σημαντικότερο  παλλημνιακό προσκύνημα.

Ευαγγελία Χ.Λιάπη

---

[1] Cogito=σκέφτομαι.Πρόκειται για λατινικό ρήμα που σημαίνει σκέφτομαι.Ο Porcacchi το 1572  σημείωσε το τοπωνύμιο με αυτό το όνομα γιατί ήθελε να το ξανακοιτάξει ώστε να καταχωρήσει το όνομα.(δηλαδή σημείωσε να το σκεφτώ).Οι άλλοι περιηγητές στην συνέχεια απλώς το αντέγραψαν και έτσι το μεταδίδουν τα περισσότερα νηολόγια.

[2] Le isole piu famose del Mondo,Descritte Da Thomaso Porcacchi da Castiglione

ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Βρόσκοπος-Καμίνια

Το ξωκλήσι βρίσκεται στο Βρόσκοπο των Καμινίων της Λήμνου.Χτίστηκε το 1993  από τη Θεοδώρα Δελβερούδη στη μνήμη του πατέρα της Χαράλαμπου Δημ. Ψαραδέλλη.

Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο ξωκλήσι.Από τις εικόνες του ναού, εντυπωσιακή είναι η εικόνα της Παναγίας, ρωσικής τεχνοτροπίας με "αργυρό πουκάμισο".

Η εικόνα της Θεοτόκου θεωρείται πολύ θαυματουργική.

Κάτοικοι των Καμινίων υποστηρίζουν ότι έχουν δει πολλές φορές μέσα στο ναό τον Άγιο Χαράλαμπο να διακονεί.
Ευαγγελία Χ.Λιάπη

ΑΓΙΟΣ ΣΤΡΑΤΗΣ Φ'κι-Καμίνια

Το ξωκλήσι,  που είναι αφιερωμένο στους Ταξιάρχες, βρίσκεται στην περιοχή Φκι των Καμινίων και έχει οικοδομηθεί στα τέλη του 19 αιώνα.

Πολύ πιθανόν στην περιοχή να υπήρχε κάποιο μετόχι όπως τουλάχιστον συγκλίνουν το λιθόχτιστο μονοπάτι και οι σωροί από λαξεμένες πέτρες, τα πηγάδια, οι γούρνες που υπάρχουν στη γύρω περιοχή.

Ο ναός έχει συντηρηθεί αλλά δεν έχει διατηρηθεί τίποτα από τον παλαιότερο ναΐσκο.
Στο εσωτερικό του ναού υπάρχει ένα ξύλινο τέμπλο ,το οποίο είναι βαμμένο γαλάζιο.
Στο ιερό υπάρχουν τρεις κόγχες (μια μεγάλη κεντρική και δεξιά κι αριστερά από μια μικρότερη) καθώς και ένα μικρό παραθυράκι το οποίο βρίσκεται στον αριστερό τοίχο του ιερού.

Μέσα στο ιερό στην κεντρική κόγχη υπάρχουν τρεις νεότερες εικόνες κι ένα καντήλι ενώ στη διπλανή μικρότερη κόγχη υπάρχει παλιά εικόνα που αφηγείται τα μαρτύρια του Ιησού και είναι φαγωμένη από το σαράκι.

Στο τέμπλο του ναού υπάρχουν σήμερα τρεις εικόνες.
Ο Ιησούς Χριστός, η Μήτηρ Θεού και ο Άρχων Μιχαήλ. Οι εικόνες είναι του 1932 και τις έχει αγιογραφήσει ο Μάνος Παπάμαλης, γιος του λαϊκού ζωγράφου Γρηγόρη Παπάμαλη[1].

Από τις εικόνες ξεχωρίζει η εικόνα της Μήτηρ Θεού[2] τόσο από αισθητικής πλευράς όσο και από θεολογικής άποψης.
Με τα φτωχικά εργαλεία και χρώματα της εποχής ο Μάνος Παπάμαλης έχει καταφέρει να αποδώσει τη Παντάνασσα αριστοτεχνικά μη λησμονώντας ότι η Παναγία γέννησε τον Ιησού σε ηλικία 16 ετών.
Με παππού ιερέα και πατέρα ζωγράφο ,η οικογενειακή παράδοση των Παπάμαλη έχει αγιογραφήσει τις πιο ωραίες Παναγίες και η συγκεκριμένη είναι μια από αυτές.

Η εικόνα του Ιησού αναφέρει :Δωρεά  Φωτεινή Α.Στυψιανού

Της Θεοτόκου : Δωρεά Ελένης και Ευαγγελίας Ι.Κομνηνού

και ο Άρχων Μιχαήλ :Δωρεά Κων.Κομνηνού
Ευαγγελία Χ.Λιάπη

---

[1] Ο Γρηγόρης Παπάμαλης γεννήθηκε στα Μοσχονήσια    της  Μ .Ασίας το 1871.Ο πατέρας του ήταν ιερέας και ονομαζόταν Στρατής.Ο Γρηγόρης Παπάμαλης σπούδασε αγιογραφία για ένα μικρό διάστημα στη Σμύρμη και εκεί γνώρισε τη Σωτηρία, Λημνιά από το Μούδρο .Την παντρεύτηκε και το 1905 ήρθε στη Λήμνο μαζί με τα δυο παιδιά του τον Μάνο και τον Ευάγγελο.Στη Λήμνο απέκτησε ακόμα ένα γιο το Στρατόνικο.Ο Γρηγόρης Παπάμαλης πέθανε το 1941.Ο Παπάμαλης θεωρείται ο λαίκος ζωγράφος της Λήμνου και έργα δικά του και των παιδιών του κοσμούν εκκλησίες,μαγαζιά και σπίτια της Λήμνου.(πηγή:Γρηγόρης Παπάμαλης ,ο Ζωγράφος της Λήμνου,Πολιτιστικός Σύλλογος Πορτιανού Λήμνου)

[2] Από την αγιογράφηση φαίνεται η μεγάλη ευλάβεια και αγάπη του Μάνου Παπάμαλη προς τη Θεοτόκο.

Η Παναγιά της Τρύγης

Το μετόχι  της Τρύγης, βρίσκεται στην εξοχή, πλησίον του χωριού Προπούλι.Άνηκε στην Αγιορείτικη Μονή της  Σίμωνος Πέτρας πριν από το έτος 1364, όταν ακόμα  η μονή της Σιμωνόπετρας ονομαζόταν «Νέα Βηθλεέμ» και το μετόχι της στη Λήμνο, ήταν ένα μεγάλο μοναστήρι, αφιερωμένο στην Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή[1].

 Το μοναστήρι, άκμασε για αιώνες έως το 1941,χρονιά  που οι Γερμανοί το γκρέμισαν και από το ναό της Αγίας Μαγδαληνής,  πήραν τα ξύλα και τις πέτρες, με σκοπό  να κατασκευάσουν  διάφορα καταλύματα για τις ανάγκες τους. Κάτοικος από το χωριό Πουρπούλι όμως κατάφερε και πήρε την εικόνα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής πριν γκρεμιστεί ο ναός και τη μετέφερε στο ναΐσκο της Θεοτόκου.

Ο σημερινός ναός της Παναγιάς της Τρύγης είναι ένα μικρό ξωκλήσι το οποίο

« ΑΝΗΓΕΡΘΗ Ο ΝΑΟΣ ΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ  ΠΑΡΑ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΑΠΙΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΟΤΙ  ΕΝΕΤΕΙ 1706 ΙΟΥΛΙΟΥ»   ανακαινίστηκε πολλές φορές και ήταν αφιερωμένο στη Θεοτόκο, στην Κοίμηση της. Στη γύρω από το ξωκλήσι περιοχή σε απόσταση περίπου 300 μέτρων υπάρχουν ερείπια από το παλαιό μοναστήρι και πηγάδι με αγίασμα. Στο εσωτερικό του ναού της Παναγιάς μέχρι το 1990 υπήρχαν λατρευτικές εικόνες σπάνιας αισθητικής. Σπουδαιότερες η θαυματουργική εικόνα της Θεοτόκου και η εικόνα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής  με τον Όσιο Σίμωνα τον Mυροβλύτη, τον κτήτορα της Μονής Σίμωνος Πέτρας.

Οι εικόνες καθώς κι άλλα λειτουργικά σκεύη, στις αρχές του 1990 απομακρύνθηκαν για λόγους ασφάλειας από το ναΐσκο και βρίσκονται στον κεντρικό ναό του Προπουλίου, που οικοδομήθηκε για το σκοπό αυτό.Ταυτόχρονα άρχισε πολυετής δικαστικός αγώνας με τη μονή Σίμωνος Πέτρας,η οποία διεκδικεί τα ιερά κειμήλια.

---

[1] Στη Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας  υπάρχει  το αριστερό χέρι της Αγ. Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής. Το χέρι της Αγίας είναι άφθαρτο, με το δέρμα και τους τένοντες και ευωδιάζει. Όσοι το ασπάζονται , διαπιστώνουν ότι έχει θερμοκρασία ζώντος ανθρώπου. Η Αγία Μαρία, θεωρείται και τιμάται από τους μοναχούς της Μονής ως δεύτερη Κτητόρισσα της Μονής.

Προσκυνητάρι-Καλλιόπη

Προσκυνητάρι αφιερωμένο στην Αγία Παρασκευή. Βρίσκεται έξω από το χωριό Καλλιόπη στο δρόμο προς τη χορταρόλιμνη.